All Time Low: Future Hearts (รีวิว)

เผลอแป๊บเดียวสี่หนุ่ม ป๊อป-พังก์ นามว่า All Time Low เดินทางมาถึงสตูดิโออัลบั้มชุดที่6แล้ว และนับวันชื่อเสียงของพวกเขาเริ่มเป็นที่รู้จักมากขึ้นเรื่อยๆ จะด้วยเพราะตัวเพลงที่ป๊อปติดหูมากขึ้นหรืออะไรก็ตามแต่ หากคุณมีความชื่นชอบในดนตรี ป๊อป-พังก์ เป็นทุนเดิมล่ะก็ งานนี้ก็ถือว่าอยู่ในมาตรฐานเดิมของวง

ซาวนด์อัลบั้มนี้จะเน้นไปในทางผ่อนคลายและป๊อปขึ้นกว่างานชุดก่อนหน้า(Don't Panic 2012)แบบชัดเจนพอควร ไม่ค่อยมีเพลงโจ๊ะๆอึกทึกในแบบที่วงแนวนี้นิยมทำกันเท่าไรนัก เริ่มที่ Satellite  เสมือนเป็นอินโทรเปิดอัลบั้มให้ดูอลังการกับซาวนด์อีโมป๊อบแบบลอยๆก่อนที่จะตัดอารมณ์มาเป็นเพลงจังหวะชวนดีดแข้งดีดขาในแทรคต่อมาอย่าง Kicking & Screaming ที่ดูได้แรงบันดาลใจมาจาก Green Day ยุคหลังๆมา  Something's Gotta Give ซิงเกิลแรกของอัลบั้ม ป๊อปร็อกจังหวะปานกลางเจือด้วยซาวนด์ลูปต่างๆแก้เลี่ยนได้ดี  ข้ามมาที่ Missing You อะคูสติกที่แทรกกลิ่นดนตรีคันทรี่มาได้พอเหมาะพอดีเหลือเกิน ถือว่าเป็นสีสันใหม่ๆของพวกเขาอีกอย่างในอัลบั้มนี้  ก่อนจะกลับมาที่เพลงสนุกๆจังหวะชวนโดดอย่างเพลง Cinderblock Garden ที่มีท่อนคอรัสติดหูชวนให้นึกถึงงานเก่าๆของวงได้บ้าง

มาถึงไฮไลท์ของอัลบั้มนี้มีแขกรับเชิญสุดพิเศษถึงสองคน คนแรกคือ Mark Hoppus มือเบส/ร้องนำจากวงป๊อปพังก์แถวหน้า Blink-182 ที่มาในเพลง Tidal Waves กับซาวนด์แบบบัลลาดป๊อปช้าๆที่ Alex ร้องนำของวงถ่ายทอดได้อารมณ์ดีมาก, ส่วนคนที่สองคือ Joel Madden ร้องนำจาก Good Charlotte กับเพลง Bail Me Out อะคูสติก ป๊อป-พังก์ ที่ฟังไปฟังมาก็ให้อารมณ์แบบเดียวกับที่ GC เคยทำเอาไว้มาได้เหมือนกัน

ส่วนเพลงอื่นๆที่เหลืออยู่ในรูปรอยเดียวกันแทบทั้งสิ้น หากใครชอบงานของพวกเขาอยู่แล้ว งานนี้ก็เป็นอีกอัลบั้มที่ต้องตามเก็บอย่างแน่นอน แต่หากว่าใครยังไม่รู้จักกับวงนี้มากเท่าไรนักก็แนะนำครับ เหมาะกับอากาศร้อนๆของบ้านเราตอนนี้ได้ดีเลยทีเดียว