Foo Fighters: Medicine at Midnight (Review)

 

ยังคงสร้างสรรค์ผลงานใหม่ๆไม่หยุดหย่อน สำหรับ Dave Grohl และคณะ ที่นับวันจะหาเรื่องท้าทายแฟนเพลงอยู่เรื่อยๆ กับในอัลบั้มล่าสุด Medicine At Midnight นี่ก็เช่นกัน ที่นึกสนุกไปรับเอาอิทธิพลของ David Bowie จากอัลบั้ม Let’s Dance, ดนตรี Disco Rock, Dance Rock มาเป็นหลอมรวมกับตัวตนของ FF ซึ่งเป็นส่วนผสมหลักในการทำอัลบั้มของพวกเขา

ดังที่ปรากฎอยู่ในทุกอณู ไม่ว่าจะเป็นเพลงอย่าง Making A Fire ที่เน้นขายความโจ๊ะมากกว่าจะเกรี้ยวกราดในแบบที่เคยถนัด ยิ่งมาเจอกับคอรัสเมโลดี้สุดติดหูทำให้เพลงนี้ฟังค่อนไปทางสนุกมากกว่า, Shame Shame ซอฟท์ร็อคจังหวะเนิบนาบ ริฟฟ์สุดยียวนย้ำไปมา ใช้เนื้อร้องเป็นตัวขับเคลื่อนเป็นหลัก, Cloudspotter แดนซ์ร็อคที่ไม่ได้หาฟังกันง่ายๆในเทรนด์ดนตรีสมัยปัจจุบัน บีทเด้งๆแอบนึกถึง The Rolling Stones ขึ้นมาได้บ้างเหมือนกัน, Waiting On a War บัลลาดฮาร์ดร็อค ที่นำร่องด้วยอะคูสติกกีตาร์ใสแจ๋วเป็นตัวดำเนิน มีเมโลดี้ติดหูตีคู่กันไป ก่อนที่จะไม่ลืมกำพืดเดิมด้วยการเร่งสปีดเป็นร็อคแบบเต็มสูบไม่มีกั๊ก ซึ่งช่วงวัยรุ่นพวกเขาก็ชอบใช้มุกแบบนี้และมันก็ยังคงได้ผลที่น่าพอใจดีเสียด้วย

Medicine At Midnight ไตเติ้ลแทรคบีทชวนขับขาตามเบาๆ บรรยากาศเคร่งขรึมเล็กน้อย ใช้เบสเดินริฟฟ์สร้างอารมณ์ร่วมได้ดี ฟังทีแรกนึกว่าริฟฟ์เพลงสาวบางโพ, No Son Of Mine อัพบีทแบบดิสโก้มาเต็ม ก่อนจะกลายร่างเป็นร็อคแอนด์โรลโฉ่งฉ่างได้แนบเนียน เป็นอีกเพลงที่ทางวงผสมกันมาค่อนข้างพอดี, Holding Poison ส่งต่อความโจ๊ะแบบไม่มีพัก สองมือกีตาร์เล่นริฟฟ์หยอกล้อกันได้สนุกมือ และทั้งสองยังขโมยซีนเพื่อนๆได้ต่อเนื่องไม่หยุด ก่อนจะสาดริฟฟ์และโซโล่อย่างเมามันเข้ามาได้ถูกจังหวะ, Chasing Birds บัลลาดซาวด์นุ่มนวลชวนฝันล้างหูได้หมดจด เลือกใช้ทางคอร์ดได้งดงาม เข้าขั้นคลาสสิคได้ไม่ยาก, Love Dies Young ปิดอัลบั้มด้วยริฟฟ์แบบ Foo ที่คุ้นเคยบวกกับบีทชวนเต้นตามจนกลายเป็นซาวด์ใหม่ให้ทำมาหากินได้แบบไม่ขัดหู

ตัวตนนั้นสำคัญยิ่งในการทำงานด้านศิลปะ แต่หากไร้การปรับเปลี่ยนรูปแบบก็ยากที่จะยืนหยัดได้อย่างมั่นคง และสุดท้ายพวกเขาเลือกที่จะบาลานซ์ทั้งสองสิ่งในการพาตัวเองก้าวไปข้างหน้าอีกครั้งอย่างน่าภูมิใจ